Een brief, misschien aan jou geschreven...

Lieve aanstaande mama’s,

Voor jullie schrijf ik mijn verhaal, over hoe ik het heb ervaren om ongepland zwanger te raken en toch mijn kindje hield. Ik zat in een ingewikkelde relatie waarin ik niet langer gelukkig was en mezelf was kwijt geraakt. We leefden als broer en zus in één huis. Alle chemie was weg.

Samen hebben we een dochter van negen. Mede omwille van haar bleven we samenwonen, maar eigenlijk ontbrak het hele gezinsleven. Ieder deed zijn ding, als je begrijpt wat ik bedoel. De beslissing die ik in die tijd heb moeten nemen was ontzettend moeilijk. Ik was zo bang en onzeker over wat de mensen om me heen ervan zouden denken. Ik was namelijk zwanger geraakt van een getrouwde man, terwijl ik zelf ook in een “relatie” zat. Waar deed ik nou goed aan? Koos ik voor de makkelijke weg of juist de moeilijke?

Natuurlijk heb ik dit ook besproken met de vader van mijn ongeboren kindje. In het begin vond hij het geweldig en wilde hij er graag voor gaan, maar naarmate mijn zwangerschap vorderde, vond hij het toch beter als ik voor abortus zou kiezen. Daarop maakte ik een afspraak bij mijn huisarts. Het was een vrijdagmiddag, de zon scheen en daar liep ik naar mijn huisarts om de verwijsbrief voor het abortuscentrum op te halen. Toen ik bij het abortuscentrum aankwam, waren daar twee mensen die mij aanspraken en mij het kaartje van Er is Hulp gaven. Ik las het op mijn gemak en dacht: ‘laat me toch even contact opnemen.’ Ik kreeg een hele lieve mevrouw aan de lijn die mij geruststelde en me wilde helpen om de juiste keuze te maken. Na een aantal telefoongesprekken met Er is Hulp heb ik toch een afspraak bij het abortuscentrum gemaakt, om een intake en echo in te plannen. Ik kreeg de echofoto mee voor tijdens de bedenktijd, om daarna een tweede afspraak te maken voor de abortus. Een week later heb ik gebeld voor die afspraak.

Ik nam mijn moeder mee. Er volgde eerst een gesprek, daarna kreeg ik twee pillen. Eén moest ik ter plekke innemen en de andere thuis. Die eerste zou ervoor zorgen dat ik een miskraam zou krijgen. De mevrouw gaf de pil aan mij maar ik kon hem niet innemen en barste in huilen uit. Ik ben naar huis gegaan en heb weer een paar dagen nagedacht over wat ik nu precies wilde. Uiteindelijk heb ik opnieuw gebeld voor een afspraak. Maar, toen die dag eenmaal aanbrak, heb ik het laten afweten en ben ik niet meer gegaan. Ik volgde mijn hart, hoe moeilijk het ook zou worden. Ik wilde mijn kindje houden en er helemaal voor gaan. Het was de moeilijkste beslissing die ik ooit nam, maar wel de juiste!

Na een paar weken kon ik niet meer met dit geheim leven en heb ik het mijn vriend, de vader van mijn dochter, verteld. Ondanks het feit dat we geen echte relatie meer hadden, barste hij in huilen uit, waarna ook mijn hart brak. Ik dacht alleen maar: ‘wat heb ik hem aangedaan? Waar waren we al die tijd mee bezig? Wat bezielde ons om het zo ver te laten komen?’

Ik voelde me ontzettend schuldig, maar tegelijkertijd opgelucht. Het verbaasde me dat hij mij stevig vasthield en zei dat alles goed zou komen. Die nacht vertrokken we naar onze  vakantiebestemming. We zouden twee weken met de auto naar Zwitserland gaan. Ondanks alles deed het me goed. Ik kwam zelfs tot rust! Hierdoor heb ik veel kunnen nadenken. Ik werd mega trots op mezelf, dat ik mijn kindje nog bij me had en geen abortus had gedaan. Zonder mijn moeder en Er is Hulp had ik het niet kunnen doen. Dankzij hen heb ik een jaar lang recht op voeding en Pampers voor mijn baby en daar ben ik eeuwig dankbaar voor. De vader van mijn baby is helaas niet meer in beeld en dat vind ik voor nu ook wel even best zo. Ik focus me nu op een toekomst waarin alles vanzelf goed zal komen.

Ik wil iets zeggen tegen alle mama’s, die misschien in een soortgelijke situatie zitten: je bent niet alleen! Volg altijd je hart, want dan alleen kun je de juiste keuzes maken. Ik ben nu een super gelukkige mama van een vrolijk, lief kereltje dat alweer drie maanden oud is en waar ik zoveel liefde van terugkrijg. Ik zou me geen leven meer zonder hem kunnen voorstellen. Ja, ik ben een trotse mama van twee!

Met vriendelijke groet,

Anoniem

Hartelijk dank voor het lezen van dit artikel!
Dank voor uw gebed en donatie!