Een megaschuld en burn-out... een kind kan nu écht niet

Tijdens de Huishoudbeurs staat er een jonge vrouw bij de tafel met folders en modelletjes. Op dat moment ben ik in gesprek met een andere bezoeker, maar de vrouw valt mij op. Ze loopt wat te dralen, pakt een modelletje op, legt dit weer neer, pakt het nog eens en vraagt of ze dat mee mag nemen. “Jazeker,” zeg ik “maar mag ik ook weten waarom?” De vrouw draait zich weg van het winkelende publiek. Een traan rolt over haar wang. Dan begint ze te vertellen: “Ik ben 7 weken zwanger, maar het kan niet, het kan écht niet. Ik ben hier samen met mijn zus en zij weet nog van niets.”

Ik nodig haar uit om even te gaan zitten, maar ze geeft aan niet gezien te willen worden. Dan maar achter de stand, daar is een loze ruimte waar we ongezien kunnen praten. We lopen er naar toe met twee klapstoelen, een bekertje water en wat papieren zakdoekjes, die ik snel nog heb meegepakt. Daar, achter de stand, in de coulissen vertelt Lianne haar verhaal.

Ze is getrouwd, heeft twee kinderen, maar ook een megaschuld. Samen met haar man hebben ze ongeveer anderhalf jaar in de schuldsanering gezeten, maar doordat er nog een onbetaalde rekening te voorschijn kwam, zijn ze uit de sanering gezet. Sinds die tijd werken zij zich een slag in de rondte. Door zuinig te leven, betalen ze de schulden af en nu is ze toch weer zwanger. Tot overmaat van ramp heeft Lianne net een burn-out gehad en is ze aan het re-integreren. Wat moet ze op haar werk gaan vertellen, hoe moet het straks als dit kindje geboren wordt? Het kán niet. Alle babyspullen had ze al weggegeven of verkocht. Dit kindje, hoe klein ook, kan gewoon echt niet komen. Ik zie de onmacht, de pijn, het verdriet in haar ogen.

Dit kindje, hoe klein ook, kan gewoon echt niet komen.
Ik zie de onmacht, de pijn, het verdriet in haar ogen

Praktische hulp
We zitten samen wel een uur, daar achter die afscheiding. Ik luister, Lianne praat. Af en toe stel ik een vraag en Lianne vertelt. Ja, ze gelooft in God en weet dat Hij dit niet wil, en weer begint Lianne te huilen. Ze ziet geen andere uitkomst dan abortus. Een afspraak bij de abortuskliniek is al gemaakt. We hebben een goed gesprek. Ik kan haar vertellen dat ik haar kan en wil helpen bij de aanschaf van babyspullen. Dat dit wel tweedehands zal zijn, maar absoluut in goede staat. Dat ik met haar wil meekijken naar andere mogelijkheden dan abortus. Dat abortus zo ontzettend veel verdriet geeft… Aan het einde van ons gesprek mag ik met haar bidden, al haar zorgen en inmiddels ook die van mij in Zijn handen leggen. We wisselen contactgegevens uit en ik beloof haar te mailen.

Diezelfde avond mail ik Lianne en vertel haar dat hun situatie mij niet los laat. Dat ik hen zo graag wil behoeden voor een groot verdriet en ik vertel nogmaals dat we willen helpen bij het aanschaffen van de babyspullen. Ik reasliseer me hoe waardevol het sponsorplan is. Wat een geweldige mogelijkheid om daarmee een stukje zorg voor het nieuwe kindje en alle onkosten die dat met zich mee brengt weg te nemen. Ik krijg echter geen antwoord op mijn e-mail. Een week later probeer ik het nog een keer. Als ik het goed onthouden heb zou Lianne de dag ervoor naar het abortuscentrum zijn gegaan. Ik vraag haar hoe het daar was en welke beslissing ze genomen heeft. Opnieuw komt er geen antwoord. Allerlei gedachten en veel gebeden zijn er die week geweest.

Geen toeval
En dan, precies twee weken na onze eerste ontmoeting, krijg ik een mail terug. Lianne vertelt dat ze bij het abortuscentrum is geweest. Dat er een tweede afspraak voor de daadwerkelijke abortus was gemaakt, maar dat ze deze inmiddels afgezegd heeft. Lianne en haar man hebben in het weekend veel gedacht en veel gesproken en uiteindelijk besloten om voor dit kindje te gaan. Zoals ze zelf schrijft: “Het gaan zware tijden worden, maar ze worden wel beloond met een van de meest levensgrote rijkdommen: een kindje. Het doet mij ontzettend goed dat je zo met mij, met ons begaan bent en ik weet ook dat het geen toeval was dat wij elkaar moesten treffen op de Huishoudbeurs. We nemen dan ook graag jouw hulp aan waar je deze kan bieden, want dit zullen wij zeker nodig hebben. Bedankt daarvoor. En blijven jullie alsjeblieft dit werk uitvoeren, want zo zie je maar hoe gezegend dit werk is en er weer een leven gespaard blijft.”

Het gaan zware tijden worden, maar ze worden wel beloond
met een van de meest levensgrote rijkdommen: een kindje

We houden mailcontact en in september waren we in de mogelijkheid om een groot aantal spulletjes te brengen. Niet alleen voor de baby die op komst is, maar ook voor de twee andere kinderen. Enkele weken later krijg ik een prachtig bericht met een mooie foto: Het gezin van Lianne is verblijd met de geboorte van een zoon en broertje. Een paar weken na dit bericht stap ik in de auto. Een tas met kleding voor de oudere kinderen en een mand met cadeautjes voor moeder en kind. Binnengekomen zie ik in de box een prachtig kindje liggen en een trotse moeder op de bank ernaast.

Hulpverlener Er is Hulp

Hartelijk dank voor het lezen van dit artikel!
Dank voor uw gebed en donatie!